Σταύρου Ψυλλάκη ΜΕΤΑΞΑ: Ακούγοντας τον χρόνο

Είμαστε έτοιμοι και σας αναγγέλλουμε την προβολή της δεύτερης μας ταινίας, την Τρίτη 7 Ιούλη 2015 στις 21.30.

Σταύρου Ψυλλάκη

ΜΕΤΑΞΑ: Ακούγοντας τον χρόνο

Συντελεστές

σενάριο – σκηνοθεσία – δ. παραγωγής: Σταύρος Ψυλλάκης

από μια ιδέα του Νίκου Καρβούνη

διεύθυνση φωτογραφίας: Κώστας Πάλμας

πρωτότυπη Μουσική: Βαγγέλης Φάμπας

μοντάζ: Σπύρος Κόκκας

ηχολήπτης: Σταύρος Ψυλλάκης

σχεδιασμός ήχου: Βαγγέλης Φάμπας – Σπύρος Κόκκας

βοηθοί παραγωγής: Νέστορας Γουσέτης - Λευτέρης Πατεράκης 

συνεργάτης παραγωγός: Νικόλας Πανουτσόπουλος

παραγωγός: Σταύρος Ψυλλάκης

χορηγοί: Εταιρεία Ογκολόγων Παθολόγων Ελλάδας, SafeBloodBioAnalytica Α.Ε.,    

                Ιατρικός Σύλλογος Πειραιά, Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών 

                Γιατρών Ελλάδας

συμπαραγωγός: Ε.Ρ.Τ. Α.Ε.

με την υποστήριξη του Ε.Κ.Κ.

Όταν είδα για πρώτη φορά το film αυτό πριν από τρία χρόνια περίπου, αμέσως σκέφτηκα πως θα έπρεπε αυτό να το δουν πολλοί. Δεν θεώρησα απαραίτητο να το δουν οπωσδήποτε σινεφίλ, αλλά άνθρωποι ίδιοι με μένα , καθημερινοί, που είτε στον στενό τους περίγυρο έχουν κάποιον που να έχει προσβληθεί από τον Καρκίνο, είτε με κάποιον άλλον τρόπο έχουν μάθει γι αυτόν ή έχουν έλθει σε επαφή μαζί του. Θα έλεγα πως στο τέλος του film αμέσως σκέφτεσαι πως σίγουρα θα υπάρχουν ανάλογες ιστορίες με άλλες ασθένειες ίσως άγνωστες ακόμα  και για μας.

Απ' το πρώτο λεπτό, νιώθεις να σφίγγετε η καρδιά σου μα σχεδόν αμέσως μετά καταλαβαίνεις μια πνοή ζωής να σου ανακουφίζει το σφίξιμο ως που στο τέλος, όλες αυτές οι μεγάλες ιστορίες που αριστοτεχνικά καταγράφει με την μηχανή του ο Σταύρος Ψυλλάκης γίνονται ένα μάθημα ζωής για κάθε έναν που για οποιονδήποτε λόγο είναι έτοιμος να σηκώσει ψηλά τα χέρια και να παραδοθεί στην ανυπαρξία. 

Έγραψαν για την ταινία ο Αλέξανδρος Αρδαβάνης -ογκολόγος/παθολόγος (όπως σημειώνεται στην ιστοσελίδα της Ταινιοθήκης της Ελλάδας:

''Όταν μια νόσος με θανάσιμο σήμα χτυπά την πόρτα, ο χρόνος μοιάζει να παγώνει. Στο συλλογικό Συνειδητό η λέξη καρκίνος παραμένει κάτι άλλο∙ μια βαριά ετυμηγορία, η είσοδος στην Επικράτεια του Φόβου. Το ντοκουμέντο που έχετε στα χέρια σας αποτελεί ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό στον αόριστο χωροχρόνο του ασθενούς με καρκίνο.

Ο Σταύρος Ψυλλάκης, γνωστός για την οξυδερκή ματιά του σε μια σειρά αθέατων ή αποσιωπημένων πτυχών της ζωής, τεντώνει επιδέξια την κάμερα βαθιά μέσα στην ψυχή ανθρώπων από τον χώρο της Υγείας και αφουγκράζεται τις κραυγές και τους ψιθύρους της. Ακούει τον αιφνίδια ακινητοποιημένο χρόνο τους να επιστρέφει μουδιασμένα, αλλά αποφασιστικά στους προηγούμενους ρυθμούς του∙ επειδή η ζωή είναι πιο δυνατή και πάντα θα διεκδικεί τον βηματισμό της. Η καταγραφή της εμπειρίας των προσώπων που συνομιλούν με τον σκηνοθέτη, που παραμένει αθέατος πίσω από την κάμερα ως εάν "σιωπηλός εξομολόγος", συναρθρώνεται σε μια ουσιωδώς ενιαία αφήγηση-ποταμό με το απορρέον Νόημα να οδηγεί τελικά στην απελευθέρωση από τις τανάλιες του Φόβου.  

Είναι μεγάλη τιμή για την Εταιρεία Παθολόγων Ογκολόγων Ελλάδας, το ότι συνέβαλε με τις μικρές δυνάμεις της στην ανάδειξη αυτού του μοναδικού εγχειρήματος πρόκλησης ρήγματος στον Μύθο του Καρκίνου.

Ευχαριστούμε τον δημιουργό του, αλλά και όσους παραμέρισαν κάθε δισταγμό και μίλησαν∙ ιδιαίτερα ευχαριστούμε το εκλεκτό μέλος της Εταιρείας Νίκο Καρβούνη για την καίρια συμβολή του στη σύλληψη και εκτέλεση αυτής της μνημειώδους προσπάθειας.''      

Στην ίδια ιστοσελίδα ο Δημήτρης Χρήστου σημειώνει

"Λένε ότι το μεγαλείο του ανθρώπου έγκειται στο ότι ενώ είναι θνητός, φέρεται σαν να ήταν αθάνατος. Τι συμβαίνει όμως, όταν αυτή η υποκειμενική τάξη ανατρέπεται, όταν ο θάνατος σε κοιτάζει κατάματα, όταν ο δάσκαλος γίνεται μαθητής και ο γιατρός γίνεται ασθενής; Τότε «ο χρόνος σωματοποιείται», η ψευδαίσθηση της αθανασίας χάνεται, τα μέτρα και τα σταθμά μεταβάλλονται. Και ίσως τότε κάποιοι ανακαλύπτουμε ότι «οφείλουμε περισσότερα στην ποίηση παρά στην εφορία».

Η ταινία «ΜΕΤΑΞΑ ακούγοντας το χρόνο» δεν επιχειρεί να μας συμφιλιώσει με το θάνατο, με τη φθορά. «Δεν υπάρχει αξιοπρέπεια στο θάνατο», ξεκαθαρίζεται. Υπάρχει όμως αξιοπρέπεια, πείσμα και ελπίδα στα μαρμαρένια αλώνια. Αρκετοί καρκινοπαθείς, ανάμεσά τους και γιατροί του νοσοκομείου Μεταξά, μιλούν σε πρώτο πρόσωπο για ό,τι έμαθαν. Για μια γνώση ακριβοπληρωμένη και μοναδική. Για τον «εμφύλιο πόλεμο» που είναι ο καρκίνος, αφού αυτός που σε πολεμά είναι «ο ίδιος ο εαυτός σου», το σώμα σου, ένας αδυσώπητος, αλλά όχι αήττητος εσωτερικός εχθρός.

Μια ταινία αισιόδοξη; Όχι ακριβώς. Οι αφηγήσεις, τα βλέμματα, οι κινήσεις των ανθρώπων, συνθέτουν μια αισιοδοξία διαφορετική από αυτή των ταινιών με χάπι εντ. «Η διάγνωση δεν σημαίνει και το τέλος», τονίζεται. Ακολουθεί ένας δρόμος που αρκετοί καταφέρνουν να τον διαβούν με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ανοιχτά. Σήμερα χρησιμοποιούνται φάρμακα που πριν από δέκα χρόνια ήταν άγνωστα, μαθαίνουμε. Ο χρόνος κερδίζεται, έστω και στάλα στάλα. Και ο κερδισμένος –όχι ο χαρισμένος- χρόνος είναι πολύτιμος, μοναδικός, ακόμα και αν πρόκειται μόνο για ένα καλοκαίρι, για το τελευταίο (;) πάρτι γενεθλίων.

Η ταινία αυτή δεν είναι ένας οδηγός αυτοβοήθειας για τους καρκινοπαθείς και τους οικείους τους, π.χ., δεν αναφέρεται στην πρόληψη, δεν προπαγανδίζει το κόψιμο του τσιγάρου και των βλαβερών συνηθειών. Η ταινία μιλά για την ελπίδα, όπως δεν μπορεί να μιλήσει η στατιστική. Μιλά για τη δύναμη του ανθρώπινου μυαλού, για τη συλλογικότητα, για το κοινωνικό χρώμα της ατομικής περιπέτειας.

Λένε ότι ο αισιόδοξος βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο, ενώ ο απαισιόδοξος το βλέπει μισοάδειο. Ας φανταστούμε μια κλεψύδρα στη θέση του ποτηριού. Η ταινία αυτή μοιάζει με μια κλεψύδρα όπου η άμμος κινείται, αλλά ο όγκος της παραμένει σταθερός. Κάτι αδειάζει και, ταυτόχρονα, κάτι γεμίζει. Ποιος ξέρει, κάποια μέρα ίσως η επιστήμη μάς επιτρέψει να αναποδογυρίσουμε την κλεψύδρα και όλα ν’ αρχίσουν ξανά από την αρχή."

  

Η αναβολή που έφερε ο καιρός και το πείσμα μας !

...κι ενώ ήταν όλα έτοιμα από νωρίς και η αγωνία μας για την επιτυχία του εγχειρήματος είχε ανέβει κατακόρυφα,  ανέλαβαν να φωτίσουν την οθόνη μας όχι τα κινηματογραφικά καρέ, αλλά ηχηρές βροντές κι αστραπές!

Ήταν μια απροσδόκητη εξέλιξη που μας πείσμωσε. Παραμείναμε στο χώρο για ώρα πιστεύοντας πως ο καιρός θα μας κάνει την χάρη -πράγμα που δεν έγινε φυσικά- και βρήκαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε κάποιες ακόμα μικρές λεπτομέρειες.

Η προβολή βεβαίως του film του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου ''Ηθοποιοί: Ημερολόγιο Σπουδής'', θα γίνει σε ημέρα που σύντομα θα σας ανακοινωθεί.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους ατρόμητους φίλους που παρά την αναμενόμενη κακοκαιρία, είχαν έρθει από νωρίς και βεβαίως τον ίδιο τον Δημήτρη Κουτσιαμπασάκο για την υπομονή που δείχνει στις απαιτήσεις μας !

Τρίτη 30 Ιούνη, Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου, ΗΘΟΠΟΙΟΙ: ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΣΠΟΥΔΗΣ

Την Τρίτη 30 του Ιούνη, όπως είχαμε προαναγγείλει, ξεκινάμε την περιπλάνησή μας, στον όμορφο κόσμο της μεγάλης οθόνης, με την ταινία του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου, ''Ηθοποιοί: Ημερολόγιο Σπουδής''.

Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη.

Αιτία για να αναζητήσω κάποια περισσότερα στοιχεία γι’ αυτόν, υπήρξε το film του ‘’Μανάβης’’, που παρακολούθησα πριν από 2 χρόνια σε μια προβολή. Το θέμα του film, ήταν τόσο απλό, αλλά η προσέγγιση τόσο ώριμη και καλή, που νομίζω πως δύσκολα θα την ξεχάσω, όχι μόνο εγώ αλλά και οι υπόλοιποι θεατές. Δεν είναι τυχαίο, που αυτό το λυρικό –έτσι θα το χαρακτήριζα- οδοιπορικό, απέσπασε το βραβείο Κοινού στο 15^ο φεστιβάλ ντοκυμαντέρ της Θεσσαλονίκης. Ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος, φαίνεται να είναι καλός μάστορας στο είδος και τολμώ να πως πως δεν είναι τυχαίο, αφού οι σπουδές του, αποτελούν εγγύηση γι αυτό. Γεννημένος το 1967 , σχεδόν μαθητής ακόμα, συμμετέχει σαν ηθοποιός στην Θεατρική Ομάδα του Βόλου, ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζετε για το μεγάλο άλμα, κάνει εντατικά μαθήματα Ρωσικών. Έτσι το 1989, μετά από εξετάσεις που δίνει και περνάει με επιτυχία, γίνετε δεκτός στο τμήμα σκηνοθεσίας του Πανρωσικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου της Μόσχας, της παλαιότερης κινηματογραφικής σχολής στον κόσμο, ιδρυμένης μόλις δύο χρόνια μετά την Μεγάλη Σοβιετική Επανάσταση και αποφοιτά με άριστα πέντε χρόνια μετά, έχοντας στα χέρια του το πολύτιμο πτυχίο σκηνοθεσίας, κινηματογράφου και τηλεόρασης.Επιστρέφοντας,παράλληλα με τις κινηματογραφικές του δουλειές, ξεκινάει να διδάσκει υποκριτική κινηματογράφου, σε διάφορες δραματικές σχολές, ενώ από το 2004 μέχρι και σήμερα διδάσκει είτε στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στο τμήμα Πολιτιστικής Τεχνολογίας, είτε στο Αριστοτέλειο της Θεσσαλονίκης, στο τμήμα κινηματογράφου.

Λίγα λόγια για την ταινία. Δεν ξέρω πόσο έξω θα έπεφτα, αν ισχυριζόμουν πως το film αυτό, έχει και στοιχεία από τις προσωπικές εμπειρίες του σκηνοθέτη ή κυρίως τέτοια. Το σίγουρο είναι πως καταπιάνεται με ένα θέμα, που άσχετα με το που διαδραματίζεται, μας αφορά όλους. Ο σκηνοθέτης, με την ματιά του καλλιτέχνη αλλά και του δάσκαλου, παρακολουθεί την τρίχρονη πορεία των μαθητών μιας δραματικής σχολής, στην προσπάθειά τους να γίνουν ηθοποιοί, αλλά και να διεκδικήσουν μια θέση, θα το πω κυνικά, στην οικονομική ζωή του τόπου. Οι ίδιοι οι μαθητές, αφηγούνται απ’ ευθείας μπροστά στην κάμερα, με απόλυτη ειλικρίνεια, πότε σοβαροί, πότε γελώντας και πότε κλαίγοντας. Το ίδιο το film, ο σκηνοθέτης του, επιδιώκει να είναι μια ζωντανή μετάδοση θα λέγαμε με όρους τηλεοπτικούς, νέων παιδιών, που εκπαιδεύονται και ταυτόχρονα ανησυχούν για το μέλον!

 Καλόντας σας να την απολαύσετε μαζί μας, θα ήθελα να σημειώσω μια κριτική σχετικά με το film. ‘’Μπορεί το νέο ντοκυμαντέρ του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου να είναι λιγότερο σύνθετο ή πρωτότυπο από τον πολυβραβευμένο ‘’Μανάβη’’ του, αλλά έχει το πλεονέκτημα της νιότης!’’

Πρόγραμμα Προβολών.

Είστε όλοι καλεσμένοι !

Εν αρχή ην η ιδέα !

Ξεκινάμε λοιπόν, μετά από πολλές προσπάθειες. Αρχίσαμε την αντίστροφη μέτρηση. Δεν ήταν κάτι εύκολο, αλλά η θέληση, το μεράκι και η διάθεση για προσφορά, φαίνεται πως θα δώσουν ένα καλό αποτέλεσμα.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που σταμάτησαν να γυρνάνε οι μπομπίνες του τελευταίου θερινού κινηματογράφου στην Πόλη μας και μαζί με την ανάγκη για ψυχαγωγία, γεννήθηκε η επιθυμία μας, να "στήσουμε" -στην κυριολεξία- από το τίποτα, ένα καλοκαιρινό σινεμαδάκι.

Οι χώροι που στέγαζαν παλιά τους θερινούς κινηματογράφους, παραδόθηκαν στις σύγχρονες ανάγκες της Πόλης, ενώ ο ίδιος ο κινηματογράφος, η προβολή είτε σε κλειστές αίθουσες, είτε σε ανοιχτούς χώρους, αντικαταστάθηκε από την τηλεόραση και τα τηλεοπτικά της προϊόντα. 

Πρόθεσή μας, δεν είναι μια vintage αναβίωση του καλοκαιρινού σινεμά, όπου θα μπορεί ο καθένας να περνάει δυό ώρες, βλέποντας μια ταινία που θα του προτείνει από εμπορική ανάγκη κάποιο γραφείο διανομών, αλλά το να μπορέσουμε να δούμε και γιατί όχι και να κουβεντιάσουμε, σημαντικές -κύρια Ελληνικές παραγωγές- που σε κάθε άλλη περίπτωση, είτε θα έπρεπε να παρακολουθήσουμε σε κάποιο διαγωνιστικό τμήμα φεστιβάλ, είτε σε κάποια ιδιαίτερη περίπτωση, ή  και  καθόλου. 

Μ' αυτές τις σκέψεις κι αφού ''ανιχνεύσαμε'' την Πόλη μας σπιθαμή προς σπιθαμή, καταλήξαμε πως το καταπράσινο Άλσος του Παλαιολόγου, προσφέρει την δυνατότητα, να γίνουν προβολές, έτσι όπως τις φανταζόμαστε αλλά πάντως σύντομα, να γίνει πόλος καλοκαιρινών πολιτιστικών δράσεων κι εκδηλώσεων (χορός, θέατρο, συναυλίες κ.α.)

Η αλήθεια είναι, πως καθυστερήσαμε να κάνουμε πραγματικότητα την ιδέα μας και γι' αυτό αισθανόμαστε την ανάγκη να απολογηθούμε και να ζητήσουμε συγγνώμη. Όμως, η θετική ανταπόκριση και η συγκινητική προσφορά, των πρώτων δημιουργών στους οποίους απευθυνθήκαμε, μας έκανε να ξεπεράσουμε την όποια δυσκολία συναντήσαμε, υπερβαίνοντας  ακόμα και τις δυνάμεις μας.

Έτσι λοιπόν, με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό, σας αναγγέλλουμε, το ξεκίνημα των προβολών στο Άλσος Παλαιολόγου, την Τρίτη 30 Ιούνη.

Η είσοδος είναι δωρεάν (και η έξοδος βέβαια).